Meekijken met Rita

Anna zingt Kate Bush

Verrassing

Helemaal blanco was ik als verrassend uitstapje bij haar optreden terechtgekomen. Ik zou ergens heengaan en Dinie had gezegd, houd je agenda vrij, die zaterdag middag in mei. Nou, en we kwamen bij nabij vliegveld Soesterberg en gingen het landgoed Paltz Soestduinen op, dat maakte me al helemaal gelukkig. Maar we gingen verder naar het Herman Van Veen Arts center. Nou, ook daar was ik wel enkele keren eerder geweest. Maar ik had nog steeds geen idee van waar ik naartoe was uitgenodigd.

Dinie haalde de kaartjes en we moeten even wachten. Nadat de bel geluid was mochten wij het “muziekhuis” binnen. Toen het zaaltje gevuld was waren we allemaal benieuwd. Ook ik.

Een jonge vrouw kwam binnen, en met haar verschijning was er meteen een sfeer van verwondering ontstaan. Wat ging er gebeuren wat ging ze doen? En vanaf dat moment werd ik door haar ingepakt en meegenomen. Verwondering, ontroering, sfeer, belevenissen werden ten tonele gebracht. Met krachtige zuivere zangstem vertolkte zij liederen van Kate Bush maar helemaal op haar eigen unieke manier. Ik herkende nu en dan sommige stukken, ik wist niet dat het vertolkingen van Kate waren, ik was gewoon meegegaan op uitnodiging, zonder uit te zoeken waar ik heen gebracht werd. Dus ik liet me verrassen. Uitbundige en subtiele gebaren, dans en spel zetten een verhaal neer, dat emoties tot leven brachten.

Toen ik haar zag en hoorde, kwam de gedachte op: “Oh, wat zou ik haar graag schilderen.” En ik liet me tot het einde toe boeien. Ik was niet de enige. Er was luid applaus Na de voorstelling druppelden mensen naar buiten en bleven napraten ik hoorde bewondering. Wij zijn op haar afgestapt en hebben haar verteld hoe we haar optreden waardeerden en bewonderden. En toen, toen zei ik het maar gewoon. “Ik dacht, ik zou je graag willen schilderen”

Het duurde een week toen we concreet afspraken dat we dit samen als een avontuur in zouden gaan.

Beleving en emotie

Wanneer ik schilder vind ik het belangrijk dat ik een beleving of emotie vertolk en communiceer. Wanneer ik ervaringen heb dan weet ik dat ik heel sterk beeldend denk. Ik spreek daar nu en dan wel over met mensen. Zoals ééns iemand me zei, als ik “dit of dat hoor” dan denk ik aan dansbewegingen. Ik zei dan.. “en ik zie beelden.”

En zo is het in de kunst, de een, dicht en schrijft, de ander musiceert weer een ander maakt beelden in steen of in klei. Ik schilder. En ik ben er wel achter gekomen, dat ik daar mijn belevenissen in kan vertalen.

En zo was het op die middag, dat er een klik was, tussen Anna Geerse en mij. Haar dans haar zang, de mime, raakte mijn kunstenaars hart. Mijn manier is het zoeken naar een beeld waarin ik een beleving leg en ik hoop die ook over te brengen. Vaak zijn het verstilde beelden. Model schilderen, daar heb ik altijd een zekere weerzin tegen gehad. Wat moet ik daar mee dacht ik dan. Een mens, liefst naakt, zoals dat in de academies wordt gepropageerd in een bepaalde pose, nee het zegt me niets. Waarom zou ik dat schilderen vroeg ik me dan af als ik met andere kunstenaars sprak?

Mijn schilderwerk, doe ik meestal in mijn atelier soms zit ik buiten. Met deze afspraak laat ik mij uitdagen. Omdat ik nu een vrouw wil schilderen die haar kracht heeft in haar zang en spreekt met het hele lichaam en bewegingen. En met heel haar wezen, verhalen vertelde. Hoe en wat zou ik daarvan op het doek kunnen brengen, en in één beeld kunnen vangen?

Wij ontmoetten elkaar nog één keer in mijn atelier, tijdens de kunstroute waarvoor ik haar had uitgenodigd. We spraken er nog verder over door en ontdekten allerlei dingen die ons nieuwsgierig maakten. Tijdens de voorstelling waren haar handen mij ook bijzonder opgevallen en ik vroeg of ik vast wat foto’s van haar handen mocht maken. Dan zou ik me daar vast door kunnen laten inspireren. En vervolgens zou ik een eerstvolgende keer voorafgaand aan een voorstelling foto’s gaan maken en schetsen terwijl ze een doorloop van haar show voor me zou geven.

Zou ik er in slagen in een stilstaand beeld, het levendige van haar show kunnen weergeven? Of de taal die haar handen en haar lichaam sprak? De ruimte van de show, de eenvoud in haar kleding daar. Ik heb er zin in. Een nieuwe weg in slaan betekent dit voor mij, mijn grenzen verkennen van mijn kunnen. En de ruimte van mijn mogelijkheden.

Ik ben begonnen met een canvas gereed te maken voor een eerste opzet. Alleen dat al, geeft me inspiratie.

Ik zocht online naar beschikbare foto’s van Anna, om vast wat te doen met mijn zin om aan de slag te gaan. Ander referentiemateriaal heb ik dan nog niet.

Pas bij het bezoek aan mijn atelier kon ik aan de slag met wat het eerst in me was blijven haken.

Handen die kunnen spreken

Nadat ik daarna de foto’s van haar handen kon maken heb ik mijn nieuwe pastelmatten weer gepakt en gaan uitproberen welke resultaten ik kan bereiken als ik op donker werk met het accent op het licht. Waarbij ik ook de pastelpotloden kon gebruiken, die ik een keer verlekkerd had gekocht. Dit was een mooi onderwerp om me eens op los te laten.

Anna zingt Kate en Rita Schildert